„Jeśli wybierasz się do Rzymu, najważniejszą i bezwzględną regułą winna być lektura Tempo di Roma”

„Tempo di Roma” to jedna z tych powieści, w których miasto nie jest tylko tłem, ale jedną z postaci, bohaterem równoprawnym z ludźmi, a może nawet od nich ważniejszym.

Bywają książki, które, choć może nie zdobędą szerokiej popularności, szybko stają się ulubioną lekturą kręgu wtajemniczonych. Przekazywane z rąk do rąk, stopniowo krąg ten poszerzają, a ich znajomość służy za znak rozpoznawczy ukrytej wspólnoty, pozwala nawiązać nić porozumienia z kimś zupełnie obcym. Taki właśnie los wróżę nieznanej dotąd u nas powieści belgijskiego pisarza.

Co powiedziawszy, podkreślić trzeba, że powieść „Tempo di Roma” bestsellerem, owszem, była. Wydana w 1957 roku, przyniosła Alexisowi Curversowi (1906–1992) sukces, kilka nagród, przekłady na inne języki i uważana jest za najważniejsze dzieło w jego dorobku. Sześć lat później zekranizował ją Denys de La Patelliere, z udziałem Charles’a Aznavoura, Arletty (sławnej dzięki filmom Marcela Carné) i Gregora von Rezzori, aktora i pisarza („Gronostaj z Czernopola”).

[…]

Narrator książki, młody człowiek bez pieniędzy i z bagażem wojennych przeżyć (był wśród nich pobyt w obozie jenieckim pod Szczecinem), pochodzący z nienazwanego francuskojęzycznego miasta na północy, trafia do Włoch, do Mediolanu. Stamtąd, trochę przypadkiem, wyjeżdża do Rzymu; impulsem jest właśnie wspomniany obraz, który właścicielce, zaprzyjaźnionej z narratorem markizie Mandriolino, podarował podobno sam Mussolini. Zaczyna się melancholijna komedia, podszyta chwilami dramatem, odgrywana na wielkiej scenie Miasta.

Pojawiają się na niej postacie najróżniejszego autoramentu, od drobnych złodziejaszków po angielskiego arystokratę, rzymską hrabinę i pewnego biskupa in partibus infidelium, od reemigranta, który powrócił z belgijskiej kopalni z połamanymi nogami oraz żoną-prostytutką i workiem pełnym rupieci z zamkniętego burdelu, po ambasadora Stanów Zjednoczonych i jego angielską żonę. Ściąga też z Mediolanu markiza Mandriolino z młodym kochankiem imieniem Orfeo. Owładnięta ideą stworzenia zakonu, który zająłby się, śladem Franciszka z Asyżu, prawami naszych Braci Mniejszych, pragnie do niej przekonać swego kuzyna Eugeniusza – czyli Eugeniusza Pacellego, papieża Piusa XII. Niezrównany jest fragment, w którym relacjonuje swoje plany, a jej słowa przerywane są co chwila, niby w operze komicznej, komentarzami biskupa i... papugi, wszystko zaś rozgrywa się w niemal nierzeczywistej, teatralnej scenerii barokowego placu Sant’Ignazio.

Narrator, choć w Rzymie po raz pierwszy, dzięki wcześniejszym studiom szybko zaczyna sobie radzić jako przewodnik zagranicznych gości. Wykonuje tę pracę oczywiście nielegalnie, co rychło ściąga nań kłopoty. Zakochuje się w młodej i pięknej Geronimie i planują ślub, choć przyszła teściowa nieufnie traktuje obcego. On sam zaś, wcale o tym nie wiedząc, jest obiektem miłości tym większej, że niewypowiedzianej i właściwie niemożliwej; dowie się o niej dopiero po niespodziewanej śmierci kochającego...

Wszystkim tym powikłaniom przygląda się milcząco wieczny Rzym, dotknięty wprawdzie latami wojny, a wcześniej przeorany za sprawą ambicji Mussoliniego – trwają jeszcze prace przy via della Conziliazione, która z woli dyktatora zastąpiła plątaninę uliczek Borgo, otwierając widok na Bazylikę – mimo to jakby zawieszony w bezczasie, obojętny wobec zmian. „Tempo di Roma” to jedna z tych powieści, w których miasto nie jest tylko tłem, ale jedną z postaci, bohaterem równoprawnym z ludźmi, a może nawet od nich ważniejszym.

[…] Piękna książka: i jako lektura, i jako dzieło sztuki edytorskiej!"

"Tygodnik Powszechny"

Pustka po Żydach, którzy zostali zamordowani w Polsce podczas II wojny światowej albo wyemigrowali po tej wojnie, jest szczególnie odczuwalna właśnie na krakowskim Kazimierzu. Na terenie dawnej żydowskiej dzielnicy jest zawsze pełno ludzi – ale tak naprawdę, jest jednak pusto, nie ma tu bowiem dawnych mieszkańców, ani nawet ich potomków. Razem z nimi wyparowały treści, które stanowiły sens ich życia.

Żydowski Kraków przez kilkaset lat był jednym z najważniejszych miast w żydowskim świecie. To tutaj mieszkali najwybitniejsi żydowscy uczeni, tutaj ukształtowała się aszkenazyjska tożsamość – tożsamość Żydów Europy Środkowowschodniej.

Autor tej książki chciałby, aby w świadomości ludzkiej przyczyniła się ona – choćby nawet tylko w małym stopniu – do odzyskania tożsamości żydowskiego Krakowa, do wypełnienia pustych domów, ulic i placów istotną treścią.

Chełm Kipnisa jest osobliwym miejscem – punktem w wyobraźni, nie miejscem w konkretnej przestrzeni i czasie. Nie wiemy niemal nic o tamtejszej przyrodzie – jakaś rzeka, błota, pagórki, okoliczne wsie, niewymienione z nazwy. […] Są pory roku, w zgodzie z rytmem żydowskiego kalendarza. Pory dnia wyznaczane są na ogół przez modlitwy i psalmy, nabożeństwa poranne i wieczorne. Jest oczywiście synagoga i łaźnia, są drewniane domki. Są zwierzęta – krowy, cielątka, koty, myszy. […] A ludzie? Nikt nie jest gruby, chudy czy łysy – czasem stary, brodaty. Nie ma mądrzejszych – te role pełnią przybysze spoza chełmskiej społeczności. […] Bohaterowie Kipnisa są scharakteryzowani jedynie poprzez funkcje, jakie pełnią w społeczności, czy też wykonywane profesje.

Is there Jewish life in Poland after the Shoah? Should there be? How do present-day Polish Jews, children and grand-children of survivors, relate both to the wartime horrors and to the glorious history of Polish Jewry which preceded them? Do they feel comfortable living as a tiny minority in an overwhelmingly Catholic country? How do their Polish and Jewish identities interact? How did living for forty years under Communism impact on their fate? Konstanty Gebert was a witness and participant of many of the events he describes in his collection of essays on post-war Polish Jewry. His book is an indispensable guide for all those who want to understand the Polish Jewish experience today.

Konstanty Gebert is a well-known Polish journalist and writer, co-founder, in the Seventies, of the unofficial Jewish Flying University and, in the Nineties, of the Polish Council of Christians and Jews. He begun his journalistic career in the underground in the Eighties: under the pseudonym of David Warszawski he still uses, he was editor and columnist of an important clandestine publication. After the democratic transformation of 1989, he joined the new daily "Gazeta Wyborcza" as international reporter and columnist, covering i.a. the wars in the Balkans, the Middle East, and human rights issues. He is the founder and first editor of "Midrasz", the Polish Jewish intellectual monthly. Since 2005 he is the representative of the Taube Foundation for Jewish Life and Culture, a US Jewish philanthropy, in Poland. His latest books in Polish include a set of commentaries on the Torah, a panorama of the European 20th century, and a history of the wars of Israel. Living in the Land of Ashes is his tenth book.

Drogi „dwóch najsmutniejszych narodów” tej ziemi rozeszły się na zawsze – podsumowywał w 1984 roku relacje polsko-żydowskie po II wojnie światowej Raphael Scharf, ubolewając nad tym, że wraz z Żydami unicestwiona została autentyczna część Polski i polskiej tożsamości. Antony Polonsky, profesor i redaktor Studiów nad historią i kulturą polskich Żydów z serii „Polin”, pokazuje z perspektywy uczestnika toczącą się od ponad 20 lat debatę na temat trudnych relacji polsko-żydowskich. Śledząc najważniejsze teksty i wątki w dyskusji, odkrywa przed czytelnikami i czytelniczkami płaszczyznę, na której drogi „dwóch najsmutniejszych narodów” znowu się spotykają.

Drogi „dwóch najsmutniejszych narodów” tej ziemi rozeszły się na zawsze – podsumowywał w 1984 roku relacje polsko-żydowskie po II wojnie światowej Raphael Scharf, ubolewając nad tym, że wraz z Żydami unicestwiona została autentyczna część Polski i polskiej tożsamości. Antony Polonsky, profesor i redaktor Studiów nad historią i kulturą polskich Żydów z serii „Polin”, pokazuje z perspektywy uczestnika toczącą się od ponad 20 lat debatę na temat trudnych relacji polsko-żydowskich. Śledząc najważniejsze teksty i wątki w dyskusji, odkrywa przed czytelnikami i czytelniczkami płaszczyznę, na której drogi „dwóch najsmutniejszych narodów” znowu się spotykają.

Kontrabanda to zbiór wierszy pisanych skrycie, latami objętych zakazem druku i czytania. Wszyscy niemal ich autorzy byli prześladowani przez władze, skazani na zapomnienie. Osip Mandelsztam skonał w drodze na Kołymę, Martynow i Smielakow odsiedzieli swoje, Anna Achmatowa była gnębiona i szczuta na osobiste zlecenie Stalina. Obecne tu wiersze niemieckich szyderców z grupy Neue Sachlichkeit ciskał w ogień na berlińskim placu Opery Reichsminister Goebbels. Niemniej – nie są to manifesty polityczne. Nie nadają się na wiece, nie przydadzą się raperom ze szklanej menażerii TV. Te utwory pisali lirycy; nawet pokutny wiersz Borysa Słuckiego jest osobistym zwierzeniem. Byli wierni prostej zasadzie swojego métier: odsłaniać nam własny, prywatny obraz świata.

Atak terrorystów na samolot zostaje udaremniony przez członków załogi. Wśród pasażerów są Therese i Ralph. Ona – profesorka filozofii, wielbicielka Kanta. On – naukowiec zajmujący się teoriami opisującym fizyczny świat. Jerzy Surdykowski znakomicie łączy elementy powieści sensacyjno-przygodowej z miniwykładami o odwiecznych pytaniach ludzkości. Zestawia odległe światy bohaterów, by opisywać ich wątpliwości i meandry pamięci. I stale zaskakuje czytelnika pomysłami na poprowadzenie losów swoich postaci.

"Newsweek"

Fascynująca konfrontacja z fundamentalnymi problemami, z którymi boryka się ludzkość; przygoda opowiedziana z werwą i osadzona w atrakcyjnej, nieustannie zmieniającej się scenerii. Polecam ją każdemu, kto w zgiełku współczesnej cywilizacji znajduje jeszcze czas i ochotę, aby na własny, prywatny użytek zmierzyć się z absolutem.

prof. dr Aleksander Wolszczan, astronom

Osobiste przeżycie i doświadczenie pisarza jest zawsze obietnicą autentyzmu w jego dziele. Biografia Jerzego Surdykowskiego jest rękojmią prawdy jego pisarstwa. Marynarz, dziennikarz, dysydent i dyplomata patrzy na życie z wielu stron na raz szukając sensu w chaosie wydarzeń i przeżyć. Tak jest w jego najnowszej powieści Paradygmat chwilami tak zagadkowej jak sam tytuł.

Krzysztof Zanussi, reżyser

Wyznanie mojżeszowe stanowi niejako uzupełnienie Autoportretu z pamięci Voglera. Raz jeszcze wraca autor do swego ukochanego miasta lat młodzieńczych, tym razem ukazując je od strony żydowskiej. Z lirycznym wzruszeniem przedstawiony zostaje obraz umarłego już i mało dziś znanego świata. Charakterystyczne postacie, tradycyjne obyczaje i egzotyczna dla współczesnego czytelnika sceneria wydarzeń składają się na całość, która jest dokumentem zaginionej kultury, a także świadectwem polsko-żydowskiego współistnienia w jego pięknym, ale jednocześnie tragicznym wymiarze.

Ta pełna namiętności i polityki powieść przenosi nas do Palestyny w okresie brytyjskiego protektoratu. Arabowie, Brytyjczycy i Żydzi żyjący obok siebie ukazani są na tle kolonialnego przepychu i niepokojów społecznych.

Jest rok 1924. Mark Bloomberg, niespełniony londyński artysta, zachęcony syjonistyczną kampania propagandową, przyjeżdża do Jerozolimy. Wraz z żoną Joyce są świadkami morderstwa prominentnego ortodoksyjnego Żyda. Udział w śledztwie okaże się próbą dla ich małżeństwa i charakterów.

To niezwykła historia, w której miłość okazuje się być nie mniej potężna niż polityka.

Czy warto tę książkę przeczytać? Anglik odpowie: "Oczywiście". Amerykanin ujmie to inaczej: "Jasne, że tak".

Saul Bellow

"Palestyński romans" bardzo sugestywnie przywołuje lata Mandatu Brytyjskiego w Palestynie. To bardzo prawdziwa i wzruszająca historia, która w niezwykle zmysłowy sposób przywołuje atmosferę tamtych czasów. Polecam gorąco.

David Mamet

Obrazki z krainy d’oc to druga po Notatkach z Prowansji książka Adama Wodnickiego. Ale nie jest to książka o piękności Prowansji – polach lawendy, słonecznikach, igraszkach światła i cienia, lekkości życia. O urokach tego kraju powiedziano już wszystko, albo prawie wszystko.

„Prowansja, o której piszę – mówi autor – nie jest zwykłą Prowansją. To kraina z drugiej strony lustra, miejsce magiczne. Krótko mówiąc, ta Prowansja istnieje tylko we mnie, jest mitem – próbą zaspokojenia głodu cudowności, który od dziecka każdy z nas w sobie nosi, a którego naprawdę nigdy nie daje się zaspokoić; marzeniem, które się spełnia – w wyobraźni – nie w rzeczywistości.

Przeżyłem Prowansję jak rodzaj święta, zauroczony jej niezwykłością. I tak próbowałem ją opisać. Próbowałem odpowiedzieć sobie na pytanie, dlaczego za nią tęsknię – nawet kiedy tam jestem. Ale na to pytanie chyba nie ma odpowiedzi. I pewnie być nie może”.

Profesor Jan Woleński, filozof, uważany za kontynuatora tradycji Szkoły Lwowsko-Warszawskiej, jest związany z Uniwersytetem Jagiellońskim. Opublikował wiele prac naukowych i kilkanaście książek. Szkice o kwestiach żydowskich są wśród nich wyjątkowe – po raz pierwszy autor w osobisty sposób pisze o konsekwencjach bycia polskim intelektualistą pochodzenia żydowskiego. Pozycja ta jest nie tylko bardzo wartościowa, ale wręcz niezbędna dla wszystkich, którzy, nie ulegając zacietrzewieniu ideologicznemu, pragną poznać racje obu stron w kontrowersjach wokół polskiego antysemityzmu.

W związku z przypadającą w 2008 roku setną rocznicą śmierci kaznodziei Wielkiej Synagogi, z inicjatywy Wydawnictwa Austeria, zorganizowano w Żydowskim Instytucie Historycznym sesję naukową Rabin Izaak Cylkow (1841–1908). Sesja przygotowana została wspólnie przez Żydowski Instytut Historyczny im. Emanuela Ringelbluma, Katedrę Judaistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz Zakład Studiów Żydowskich Uniwersytetu Wrocławskiego. W książce zebrano artykuły autorów, którzy wzięli udział w rocznicowych uroczystościach. Teksty ukazują prawdziwy kontekst działalności Izaaka Cylkowa w Warszawie.